تقسیم بندی انواع سیستم های اطفا حریق

تقسیم بندی انواع سیستم های اطفا حریق

که به 2 دسته کلی دستی و اتوماتیک دسته بندی میشوند

1- اطفای حریق اتوماتیک:

سیستم های اطفای حریق اتوماتیک به تجهیزات و سیستم هایی گفته می شود که جهت کنترل و خاموش نمودن حریق بصورت خودکار و بدون نیاز به دخالت هرگونه نیروی انسانی وارد عمل میشوند . به عنوان مثال ی سیستم های اطفای حریق اتوماتیک می توان به سیستم های آب افشان یا به اصطلاح عامیانه اسپرینکلر، سیستم های اطفای حریق اتوماتیک گازی و سیستم های اطفای حریق آیروسل متراکم اشاره کرد.

هنگامیکه حریق در همان مراحل اولیه خاموش و اطفا می شود خسارات جانی و مالی به شکل قابل توجهی کاهش می یابد بطوریکه 93 درصد از مرگ و میرها و خسارات مالی جبران ناپذیر زمانی اتفاق می افتد که حریق از مراحل اولیه وقوع پیش روی کرده است.

انواع سیستم های اطفای حریق

امروزه انواع گوناگونی از سیستم های اطفای حریق اتوماتیک وجود دارد که برای هر یک از آن ها استانداردهایی تدوین و منتشر شده است که این سیستم های اطفای حریق اتوماتیک هر کدام جهت مصارف مختلفی طراحی و تولید شده اند.

بطور کلی سیستم های اطفای حریق اتوماتیک به 2 مجموعه دسته بندی میشوند:

• سیستم هایاطفای حریق اتوماتیک مهندسی شده
• سیستم هایاطفای حریق اتوماتیک پیش مهندسی شده

سیستم هایاطفای حریق اتوماتیک مهندسی شده جهت استفاده و نصب به تعداد زیاد طراحی شده اند. به عنوان مثال صنایع دریایی بزرگ ،اتاق های سرور ،مراکز پایگاه داده یا  دیتا سنتر ها ساختمان های عمومی و خصوصی بزرگ ، خط تولید صنایع رنگ و ….

سیستم هایاطفای حریقمهندسی شده از تعداد زیادی گاز یا موارد جامد استفاده می کننده که خیلی از آن ها به صورت اختصاصی فرمالیزه شده اند. برخی از آنها بصورت مایع ذخیره شده اما به هنگام تخلیه حالت گازی شکل دارند.

سیستم هایاطفای حریق اتوماتیک پیش مهندسی شده از المان های از پیش طراحی شده برای حذف انجام کارهای پیچیده مهندسی و بدور از طرح محصول اصلی استفاده می کنند.

به طور معمول راه حل های صنعتی از تجهیزات شیمیایی خشک یا مرطوب مانند ” کربنات پتاسیم ” یا ” فسفاد مرنومونیم ” برای حفاظت از فضاهای کوچک ماننده اتاق های باتری ، محفظه موتور ، توربین های بادی و دیگر مکان های ذخیره سازی استفاده میکنند.

ترکیبات

به وضوح می توات بیان کرد که سیستم هایاطفای حریق اتوماتیک بدون نیاز به نیروی انسانی می توانند مدیریت شوند. برای این کار آن ها باید دارای تجهیزات کشف حریق ، تحریک پذیری و فعالسازی و انتشار واطفای حریق باشند.

در خیلی از سیستم های تشخیص به صورت مکانیکی یا الکتریکی انجام میشود. تشخیص حریق بصورت مکانیکی از سنسور های اتصال فیوزی ( قطعه ای که اغلب بخشی از یک مدار مجتمع است و برای این منظور طراحی شده تا در صورت عبور جریان بیش از حد ، مانند یک فیوز بسوزد و جریان را قطع کند. این اتصالات برای محافظت در برابر افزایش جریان طراحی نشده اند، بلکه با قطع انتخابی آن ها می توان یک مدار آرایه منطقی قابل برنامه ریزی را برای منظور خاصی تنظیم نمود) یا حباب گرمایی استفاده می کنند.

این سنسور های یا دتکتور ها برای فعال شدن در یک دمای از پیش تعیین شده طراحی شده اند و مکانیزم آزادسازی ان ها بصورت مکانیزم کششی یا انبساطی می باشد.

تشخیص های حرارتی از سنسور های حرارتی استفاده می کنند که یک اتصال بطوریکه در حالت نرمال بسته است را باز می کند . عملیات دستی محلی و از راه دور نیز امکان پذیر است .

فعالساز معمولا یک سیال تحت فشار با سوپاپ آزادسازی و در بعضی موارد یک پمپ الکتریکی را شامل می شود. مرحله پایانی نیز معمولا توسط سیستم لوله کشی و نازل انجام می پذیرد که نازل ها معمولا ماده اطفا کننده حریق را در مکان مورد نظر پاشش و آزاد سازی می کنند.

خاموش کننده های حریق

تا چند وقت پیش آب یکی از بهترین خاموش کننده های حریق به شمار می رفت اما امروزه استفاده از آب برایاطفای حریق محدود شده است و آن هم به دلیل خساراتی است که ممکن است آب به دلیل خاصیت مایع بودنش به تجهیزات وارد نماید.

نگرانی های زیست  محیطی:

با درنظر گرفتن تاثیرات خوب ، خاموش کننده های شیمیایی بدون معایب هم نیستند. در اوایل قرن بیستم تتراکلرید کربن بصورت گسترده به عنوان یک حلال تمیز کننده خشک و یک خاموش کننده حریق استفاده می شود اما بعدها کشف شد که تتراکلرید کربن ممکن است اثرات بدی بر روی سلامتی انسان بگذارد.

در اواسط سال 1960 ماننده خاموش کننده هالون 1301 یک ماده صنعتی خوب و با استاندارد جهت حفاظت از حریق از دارایی های با ارزش بشمار می رفت. هالون 1301 دارای مزایای بسیار خوب و منصر به فردی بود که می توان به تاثیر گذاری سریع بر روی حریق ، ایمن بودن برای تجهیزات و همچنین نیاز به فضای کم برای ذخیره سازی اشاره کرد اما یکی از مشکلات اصلی هالون 1301 توانایی آن تخریب لایه ازون در اتمسفر و همچنین مضر برای سلامتی بشر بود.

در سال 1987 حدود 191 کشور پروتکل مونترال را که عدم استفاده از گازهای گلخانه ای و یا گازهایی که موجب تخریب لایه اوزن میشود و برای سلامتی انسان مضر است را شامل میشد را امضا نمودند که بعد از آن تولید کنندگان هالون 1301 و هالون 1211 مجبور به انتخاب یک جایگزین مناسب برای این ماده اطفا کننده شدند.

تعدادی از کشور ها خاموش کننده های هالون که قبلا نصب شده بود را از مدار خارج کردند که از جمله می توان به کشور های آلمان و استرالیا به عنوان اولین کشور ها اشاره نمود. بعد از آن کشورهای دیگر نیز اقدام به این کار نموده و استفاده از هالون 1301 بصورت کامل متوقف شد.