انواع کپسولهای آتش نشانی

انواع کپسولهای آتش نشانی

انواع کپسول آتش نشانی   کپسول آتش‌نشانی یک دستگاه مقابل در برابر حریق است .برای خاموش‌کردن یا کنترلآتش‌سوزی‌های کوچک اغلب در وضعیت‌هایاورژانسی استفاده می‌شود. برایاستفاده در یک آتش خارج از کنترل، مانند حریقی که وسعت آن به سقف رسیده‌است، کاربر را به خطر خواهد انداخت. ( به عنوان مثال، در این حالت برای کاربر هیچ مسیر فرار وجود ندارد ، دود محیط را پرکرده است ، خطر انفجار وجود دارد  و غیره )، در این صورت نیاز به تخصص یک تیم آتش‌نشانی ضروری است .

انواع کپسول آتش‌نشانی شامل یک منبع تامین فشار استوانه‌ای ‌شکل هستند .این منبع حاوی یک عامل فشار به صورت گاز فشرده میباشد .و می‌توان برای خاموش‌کردنآتش و تخلیه مواد اطفا حریق داخل کپسول آتش نشانی استفاده بشود. کپسول های آتش نشانی امروزه معولا تحت فشار هستند .

یعنی گاز محرک مواد اطفایی به صورت مستقیم داخل خود کپسول آتش نشانی شارژ میشود .

کپسول آتش‌نشانی :

نوعی دستگاه برای خاموش نمودن آتش است. این دستگاه جزء خاموش‌کننده‌های آتش قابل حمل دستی بوده و با توجه به نوع آتش ترکیبات مختلف مانند آب، پودر و گاز، گاز دی‌اکسید کربن و بیورسال را با فشار بر روی آتش می‌افکند.

کپسول‌های آتش‌نشانی استوانه‌های فلزی محکمی هستند که با آب یا یک نوع ماده خفه‌کننده مانند دی‌اکسید کربن پر شده‌اند و وقتی اهرمی را که بالای این استوانه‌است فشار دهید، ماده با فشار زیادی از کپسول خارج می‌شود. در این کپسول‌ها یک لوله، مخزن تحت فشار کپسول را به قسمت بالای کپسول متصل و یک شیر فنری نیز ارتباط میان لوله را با دهانه خروجی مسدود کرده‌است. در بالای سیلندر، سیلندر کوچک دیگری وجود دارد که با گاز فشرده‌ای مانند دی‌اکسید کربن پر شده‌است و یک شیر جلوی انتشار دی‌اکسید کربن را می‌گیرد.

برای استفاده از کپسول آتش‌نشانی باید ضامن کپسول را کشیده و اهرم آن را فشار داد. این اهرم یک میله را فشار می‌دهد تا شیر فنری را به پایین فشار دهد و مسیر خروجی را باز کند. گاز فشرده شده بر اثر فشار رها می‌شود و با نیروی قابل ملاحظه‌ای از مخزن به دهانه خروجی منتقل شده، خارج می‌شود.

باید آن را مستقیماً روی سوخت هدف‌گیری و روی تمامی سوخت پخش کرد. کپسول را با اندازه‌های مختلف و گازهای مختلف می‌سازند.

انواع: co2 -پودر و گاز – هالوژن – آب و… هریک از آن‌ها کاربرد ویژه دارد.

فشار:

در گذشته جهت اطفاء حریق از سطل شن یا قوطی‌های محتوی پودر استفاده می‌کردند، بدین صورت که عامل فشار جهت تخلیه این مواد وجود نداشت و شخص مجبور بود که با دست آن را بر روی آتش بپاشد، اما امروز جهت پرتاب مواد اطفاءکننده از عوامل فشار که در درون سیلندرها وجود دارد استفاده می‌کنند که آن عوامل به شرح زیر می‌باشند:

۱- فشار گاز بی‌اثر مانند N2 به داخل سیلندر

۲- فشار گازCO۲ که در داخل کارتریج قرار دارد

طرز عمل سیلندرهای خاموش‌کننده:

خاموش‌کننده‌ها به دو طریق عمل می‌کنند به صورت مستقیم و به صورت واژگون، البته روش واژگون مربوط به خاموش‌کننده‌های قدیمی تر سودا اسید یا فوم شیمیایی می‌باشد.

الف) روش واژگون:

در این روش برای خارج شدن ماده اطفائیه از خاموش‌کننده باید آن را به صورت واژگون (سر و ته) گرفت در غیر اینصورت ماده اطفائیه خارج نمی‌شود و فقط عامل فشار آن تخلیه می‌گردد. جهت شناسایی این نوع خاموش‌کننده‌ها یک دستگیره تا شونده در ته سیلندر وجود دارد.

ب) روش مستقیم:

در این نوع خاموش‌کننده‌ها احتیاج به واژگون کردن خاموش‌کننده نمی‌باشد و بایستی از دستگاه به صورت مستقیم استفاده کرد. توجه گردد که در صورتی که خاموش‌کننده‌ای را که عملکرد آن مستقیم است واژگون کنیم عامل فشار آن از نازل NOZZLE خارج می‌شود و اگر خاموش‌کننده نوع واژگون را مستقیم نگه داریم همین عمل انجام می‌شود.

قدرت پرتاب:

برای اینکه بتوان با رعایت فاصله مناسب با آتش مواد اطفائیه را بر روی آتش پاشید، خاموش‌کننده باید قدرت پرتاب داشته باشد که معمولاً حداقل آن ۲ متر و حداکثر آن ۷ متر می‌باشد.

درصد تخلیه: درصد تخلیه مواد خاموش‌کننده در شرایط عادی و شارژ کامل دستگاه متفاوت می‌باشد. این درصد برای خاموش‌کننده‌های آب، کف، دی‌اکسید کربن و مواد هالوژنه ۹۵٪ و برای خاموش‌کننده‌های پودری ۸۵٪ می‌باشد.

زمان تخلیه: این زمان در خاموش‌کننده‌ها با توجه به مواد اطفائیه و وزن یا حجم آن‌ها متفاوت است. حداقل زمان تخلیه ۸ ثانیه و حداکثر آن ۶۰ ثانیه می‌باشد.