استاندارد ISO 7240

پیش‌گفتار

استاندارد ISO 7240 تدوین شده توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO)، شامل الزامات و راهنمایی‌هایی برای تجهیزات اعلام حریق می‌باشد.ایزو (سازمان بین‌المللی استانداردسازی) یک فدراسیون جهانی از نهادهای استاندارد ملی (اعضای ایزو) است. کار تهیه استانداردهای بین‌المللی معمولاً از طریق کمیته‌های فنی ایزو انجام می‌شود. هر نهاد عضو که به موضوعی که برای آن یک کمیته فنی تشکیل شده علاقه‌مند باشد، حق دارد در آن کمیته نماینده داشته باشد. سازمان‌های بین‌المللی، دولتی و غیردولتی که با ایزو در ارتباط هستند نیز در این کار مشارکت می‌کنند. ایزو در تمامی موضوعات استانداردسازی الکتروتکنیکی با کمیسیون بین‌المللی الکتروتکنیک (IEC) همکاری نزدیک دارد.

رویه‌های مورد استفاده برای توسعه این سند و روش‌های نگهداری آن در آینده در دستورالعمل‌های ایزو/IEC، بخش 1 توصیف شده است. به ویژه باید به معیارهای مختلف تأیید برای انواع مختلف اسناد ایزو توجه شود. این سند مطابق با قوانین ویرایشی دستورالعمل‌های ایزو/IEC، بخش 2 تدوین شده است (نگاه کنید به www.iso.org/directives).

توجه به این نکته ضروری است که ممکن است برخی از عناصر این سند تحت حقوق ثبت اختراع قرار گیرند. ایزو مسئولیت شناسایی این حقوق یا همه این حقوق ثبت اختراع را ندارد. جزئیات هرگونه حقوق ثبت اختراع که در طول توسعه سند شناسایی شده‌اند، در مقدمه و/یا در فهرست اظهارات ثبت اختراع ایزو (نگاه کنید به www.iso.org/patents) درج خواهد شد.

هر نام تجاری که در این سند استفاده شده، برای تسهیل کاربران ارائه شده و به معنای تأیید نیست.

برای توضیح درباره معانی اصطلاحات و تعابیر خاص ایزو مرتبط با ارزیابی انطباق، همچنین اطلاعاتی درباره پایبندی ایزو به اصول سازمان تجارت جهانی در موانع فنی تجارت (TBT)، به آدرس زیر مراجعه کنید: پیش‌گفتار – اطلاعات تکمیلی.

کمیته مسئول این سند، کمیته فنی ایزو/TC 21، تجهیزات حفاظت از حریق و آتش‌نشانی، زیرکمیته SC 3، سیستم‌های تشخیص و اعلام حریق است.

این نسخه سوم جایگزین نسخه دوم (ISO 7240-1:2005) شده که به‌طور فنی بازنگری شده است.

استاندارد ISO 7240 از بخش‌های زیر تشکیل شده و عنوان کلی آن سیستم‌های تشخیص و اعلام حریق است:

• بخش 1: تعاریف و کلیات
• بخش 2: تجهیزات کنترل و اعلان
• بخش 3: دستگاه‌های هشدار صوتی
• بخش 4: تجهیزات منبع تغذیه
• بخش 5: آشکارسازهای حرارتی نقطه‌ای
• بخش 6: آشکارسازهای حریق مونوکسیدکربن با استفاده از سلول‌های الکتروشیمیایی
• بخش 7: آشکارسازهای دود نقطه‌ای با استفاده از نور پراکنده، نور منتقل شده یا یونیزاسیون
• بخش 8: آشکارسازهای حریق مونوکسیدکربن با استفاده از سلول الکتروشیمیایی در ترکیب با حسگر حرارتی
• بخش 9: آتش‌های آزمایشی برای آشکارسازهای حریق [مشخصات فنی]
• بخش 10: آشکارسازهای شعله نقطه‌ای
• بخش 11: دکمه‌های فراخوان دستی
• بخش 12: آشکارسازهای دود خطی با استفاده از پرتو نوری منتقل شده
• بخش 13: ارزیابی سازگاری اجزای سیستم
• بخش 14: طراحی، نصب، راه‌اندازی و خدمات سیستم‌های تشخیص و اعلام حریق در و اطراف ساختمان‌ها
• بخش 15: آشکارسازهای نقطه‌ای حریق با استفاده از حسگرهای نور پراکنده، نور منتقل شده یا یونیزاسیون در ترکیب با حسگر حرارتی
• بخش 16: تجهیزات کنترل و اعلان سیستم‌های صوتی
• بخش 17: جداکننده‌های مدار کوتاه
• بخش 18: دستگاه‌های ورودی/خروجی
• بخش 19: طراحی، نصب، راه‌اندازی و خدمات سیستم‌های صوتی برای اهداف اضطراری
• بخش 20: آشکارسازهای دود مکشی
• بخش 21: تجهیزات مسیریابی
• بخش 22: تجهیزات تشخیص دود برای مجراها
• بخش 23: دستگاه‌های اعلام بصری
• بخش 24: بلندگوهای سیستم صوتی
• بخش 25: اجزا با استفاده از مسیرهای انتقال رادیویی
• بخش 27: آشکارسازهای حریق نقطه‌ای با استفاده از حسگر دود نور پراکنده، نور منتقل شده یا یونیزاسیون، حسگر مونوکسیدکربن با سلول الکتروشیمیایی و حسگر حرارتی
• بخش 28: تجهیزات کنترل حفاظت از حریق

بخش‌های زیر در دست تهیه هستند:

• بخش 29: آشکارسازهای حریق ویدیویی

مقدمه

استاندارد ISO 7240 (تمامی بخش‌ها) اجزای سیستم‌های تشخیص و اعلام حریق، الزامات برای اتصال و نصب آنها و عملکرد، آزمایش و خدمات اجزا یا کل سیستم را مشخص می‌کند. این استاندارد فراهم می‌کند:

• سیگنال‌های محلی و/یا از راه دور به سازمان‌های دارای صلاحیت برای پاسخگویی به هشدارهای حریق
• سیگنال‌ها برای شروع عملکرد تجهیزات حفاظت از حریق و سایر سیستم‌ها.

یک سیستم تشخیص و اعلام حریق می‌تواند توسط دستگاه‌های تشخیص خودکار یا به‌صورت دستی فعال شود و باید عملکرد خود را بدون خطا یا نقص انجام دهد، از جمله:

• شناسایی به‌موقع برای انجام وظیفه مورد نظر،
• انتقال مطمئن سیگنال تشخیص به تجهیزات کنترل و اعلان و در صورت لزوم به ایستگاه دریافت هشدار حریق،
• تبدیل سیگنال تشخیص به یک هشدار واضح که توجه ساکنان را به‌طور فوری و غیرقابل اشتباه جلب کند،
• بی‌تأثیر ماندن در برابر پدیده‌های غیرمرتبط با وظیفه خود،
• اعلام فوری و واضح هرگونه خرابی نظارت‌شده که ممکن است عملکرد صحیح سیستم تشخیص و اعلام حریق را به خطر بیاندازد.

یک سیستم تشخیص و اعلام حریق نباید:

• توسط هیچ سیستم دیگری چه مرتبط با آن یا نه، تحت تأثیر قرار گیرد،
• قبل از تشخیص حریق یا پدیده مربوطه، به‌طور جزئی یا کامل توسط آن غیرقابل‌عمل شود.